Uwagi:

Linki do dalszych ilustracji:

Tekst traktatu:

Ilustracje do trakatu:

[4c] Rysunek R_1_B: Budowa i działanie majmniejszego Magnokraftu typu K3. Ponieważ zostało już formalnie dowiedzione, że "UFO to Magnokrafty, tyle że zbudowane przez odmienną cywilizacje kosmiczną", budowa, działanie i cechy Magnokraftu wyjaśniają sobą budowę, działanie i cechy wehikułów UFO.

[4c] Zdjęcie Z_1_B1.1: UFO typu K3 sfotografowane z boku w trybie bijacym. Zdjęcie Z_1_B1.1 pokazuje wygląd boczny pojedynczego UFO typu K3 sfotografowane we dnie i lecącego w trybie bijącym. Zdjęcie to zaczerpnięte zostało z Internetu, gdzie we wrześniu 2000 roku wystawione ono było pod adresem . To samo zdjęcie w październiku 2000 roku było też dostępne pod adresem internetowym i .

[4c] Powiększenie P_1_B1.1: Powiększnienie zdjęcia Z_1_B1.1 pokazującego UFO typu K3 sfotografowane z boku w trybie bijącym.

[4c] Rysunek R_1_B1.1: Wyglad boczny Magnokraftu typu K3.

[4c] Zdjęcie Z_2_B1.1: UFO typu K4 sfotografowane noca w trybie bijacym. Zdjęcie Z_2_B1.1 pokazuje wygląd oddolny (ujęty z ukosa) pojedynczego UFO typu K4 sfotografowanego w nocy i lecącego w trybie bijącym w pozycji wiszącej, jakie właśnie zabrudzone było węglem warstwowym. Dlatego wszystkie obszary na powłoce tego wehikułu jakie omiatane są silnym polem magnetycznym wydzielają dosyć wyraźne jarzenie. Zdjęcie to zaczerpnięte zostało z książki [1B1.1] pióra Rene Coudris, "Przesłanie z Roswell - pierwsze kontakty z hiper cywilizacją", Wydawnictwo Prokop, Warszawa 1997, ISBN 83-86096-35-7, zdjęcie nr 83. Niestety podana książka nie zawiera żadnych dodatkowych informacji na temat pochodzenia tego zdjęcia. Powiększenie samego wehikułu UFO ujętego na zdjęciu Z_2_B1.1 pokazane zostało na powiększeniu P_2_B1.1.

[4c] Rysunek R_2_B1.1: Rysunek wiszacego magnokraftu typu K6 ogladany oddolnie. Wehikuł pokazany na zdjęciu Z_2_B1.1 leci w pozycji wiszącej. Cechą tej pozycji jest, że w dół ku fotografującemu skierowana jest jego kopuła, zaś ku górze skierowana jest płaska podłoga talerzo-podobnego statku. Rysunek który ilustruje zorientowanie tego statku w locie, a także który wskazuje obszary na owym statku zabrudzone węglem warstwowym stąd wydzielające światło, pokazany został jako rysunek R_2_B1.1.

[4c] Zdjęcie Z_1_B1.2: UFO typu K7 sfotografowane dniem z boku w trybie soczewki magnetycznej. Zdjęcie Z_1_B1.2 pokazuje wygląd boczny zestawu niezespolonego dwóch UFO typu K7 sfotografowanego we dnie. Dolny z obu statków leci w trybie soczewki magnetycznej, natomiast górny w trybie bijącym. Zdjęcie to zaczerpnięte zostało z Internetu, gdzie w październiku 2000 roku wystawione było pod adresem . Niestety do tej pory autorom tego traktatu nie udało się znaleźć żadnych dalszych danych na jego temat. Powiększenie samego wehikułu UFO ujętego na zdjęciu Z_1_B1.2 pokazane zostało na powiększeniu P_1_B1.2.

[4c] Powiększenie P_1_B1.2: UFO typu K7 sfotografowane dniem z boku w trybie soczewki magnetycznej. Szczegółem wymagającym tutaj omówienia jest zdeformowanie górnego wehikułu UFO soczewką magnetyczną wytwarzaną przez dolny wehikuł. Górne UFO należy do typu K7, posiada bowiem wszelkie szczegóły charakterystyczne dla wehikułów typu K7 - w celu zweryfikowania tego typu patrz podrozdział F4.7 oraz rysunki F19 i F39 w monografii [1/3]. Jak to wyjaśnione zostanie w podrozdziale B4, u wehikułów typu K7 stosunek ich gabarytowej (t.j. największej) średnicy "D" do wysokości w najwyższym ich punkcie wynosi K=D/H=7 (stosunek ten został dosyć dokładnie odzwierciedlony w proporcjach wehikułów pokazanych na rysunku R_1_B1.2). Tymczasem na zdjęciu Z_1_B1.2 stosunek ten wynosi zaledwie około K=3. To zaś oznacza, że soczewka magnetyczna uformowana przez pędniki dolnego UFO, niezależnie od przesłonięcia wehikułu jaki ją wytworzył, spowodowała także pozorne zdeformowanie kształtów górnego UFO. Zdeformowanie to objawia się m.in. i tym, że na zdjęciu pozorna szerokość górnego UFO w stosunku do wysokości tego wehikułu jest o ponad połowę mniejsza niż szerokość ta wynosi w rzeczywistości.

[4c] Rysunek R_1_B1.2:

[4c] Powiększenie P_2a_B1.2: Przykład wyglądu komory oscylacyjnej pędnika głównego wznoszącego się wehikułu UFO, sfotografowanego dniem w trybie soczewki magnetycznej, pokazany został na zdjęciu Z_2a_B1.2. Zdjęcie to zostało wykonane dnia 25 kwietnia 1974 roku, przez niejakiego Tsutomu Nakayama, na Hawajach. Zdjęcie Z_2a_B1.2 oryginalnie opublikowane jest na stronie 116 książki [1B1.2] pióra Peter'a Brookesmith, "UFO", Blandford (Wellington House, 125 Strand, London WC2R 0BB), London 1995, ISBN 1-7137-2583-4. Uchwyciło ono sobą kształt, jakie podczas dokładniejsze analizy przypomina wylot z ciemnego kwadratu oglądany z boku (czyli kształt tzw. rombu) otoczony jakby jaśniejszą obwódką wylotu większego kwadratu wydzialającego światło. Dokładniej kształt ten można zobaczyć na powiększeniu obiektu ze zdjęcia Z_2a_B1.2, pokazanym na powiększeniu P_2a_B1.2. Jak to wyjaśniono w podrozdziale C7.1 monografii [1/3] i zilustrowano tam na rysunku C6, taki właśnie wygląd czarnego kwadratu zawartego we wnętrzu jaśniejszego kwadratu przyjmuje komora oscylacyjna UFO pierwszej generacji pracująca w trybie dominacji strumienia zewnętrznego.
Uwaga, z uwagi na duza objetosc niniejszej ilustracji, ktora przy jej pelnej jakosci przekracza 250 MB dozwolone przez serwer "*.50megs.com", jakosciowo znacznie doskonalsza wersja niniejszej ilustracji moze byc ogladana pod adresami UFO-album.prv.pl lub TimeVehicle.

[4c] Zdjęcie Z_2b_B1.2: Zdjęcie Z_2b_B1.2 pokazuje jedno z najlepszych kolorowych fotografii kapsuły dwukomorowej UFO działającej w trybie "dominacji strumienia wewnętrznego" utrwalonej w świetle dziennym. Zostało ono opublikowane w książce [2B1.2] "Into the Unknown", Reader's Digest, Sydney, Australia, 1982, ISBN 0 909486 92 1, strona 315. Zgodnie z podanym pod nim podpisem, wykonane ono zostało przez anonimowego nauczyciela na Hawajach - patrz dokładniejszy opis tego zdjęcia przytoczony pod lewą częścią rysunku S5 monografii [1/4]. Na wyższej jakości odbitkach tego zdjęcia stożek pola magnetycznego pod komorą wewnętrzną jest dobrze widoczny. Stożek ten przesłania zarysy dwóch tylnich krawędzi kapsuły. Pole przechwycone w strumień krążący działa jak "czarna dziura" opisywana w podręcznikach optyki, wytwarzając widoczną na zdjęciu czarną przestrzeń. Z uwagi na działanie soczewki magnetycznej, oprócz kapsuły dwukomorowej z pędnika głównego, cała reszta UFO pozostaje niewidoczna. Ponadto jest on jedynym statkiem o soczewkokształtnym kołnierzu bocznym jakiego konstrukcja i sterowanie umożliwiają formowanie konfiguracji o kształcie trójkąta równobocznego (przykładowo formowanie lądowisk w zbożu o precyzyjnym kształcie trójkąta równobocznego).

[4c] Rysunek R_2_B1.2: Wyjasnienie dla zjawiska soczewki magnetycznej we wznoszacym sie UFO. Zjawisko to powoduje znikniecie z widoku niemal calego wehikulu UFO, poza wylotem z komory oscylacyjnej pednika glownego.

[4c] Zdjęcie Z_1_B1.3: Zdjęcie Z_1_B1.3 zdołało uchwycić pojedyncze UFO typu K3 w momencie gdy zawisało ono nieruchomo na niebie w pozycji stojącej. To zaś powoduje, że wirująca chmura plazmy jaka otacza powłokę wehikułu nie jest deformowana (rozdmuchana) naciskiem powietrza spowodowanym lotem statku, i stąd chmura ta jest idealnie symetryczna. Wehikuł został ujęty od spodu z ukosa pod kątem jakichś 50 do jego osi centralnej. Ciekawostką tego zdjęcia jest, że pokazuje ono wehikuł w krótką chwilę po tym jak włączył on swój wir magnetyczny, czyli faktycznie pokazuje ono to UFO pod koniec jego trybu przejściowego opisywanego wcześniej jako tryb (1-3) "bijąco-wirujący". Stąd otoczka wirującej plazmy jaka otacza ten wehikuł nie jest jeszcze zbyt gruba, i faktycznie to w górnej części wehikułu możliwym jest aby poprzez nią dostrzec wnętrze kabiny załogi. Interesującym, że wnętrze tej kabiny jest niemal identycznym do tego jakie zobaczyć można na rysunku R_1_1.1, tyle tylko że widoczne jest ono pod nieco innym kątem i z nieco innej strony. Nie tylko więc widać w owej górnej części wehikułu sufit kabiny załogi, ale także widać przeźroczystą kolumnę centralną w jakiej zawarty jest pędnik główny, a nawet widać sam pędnik główny. Warto też odnotować, że od góry statku, na wylocie z pędnika głównego, zjonizowane powietrze świeci kolorem zielonym, czyli odmiennym niż powietrze zjonizowane u podstawy statku jego pędnikami bocznymi jakie powodują jakby czerwonawe świecenie powietrza. Powodem takiej odmienności kolorów świecenia wirującej chmury plazmy jest rodzaj bieguna pola magnetycznego powodującego jonizację powietrza. Z Teorii Magnokraftu wynika bowiem, że powietrze jonizowane przez północny biegun silnego pola magnetycznego musi świecić odcieniami koloru czerwonego, natomiast powietrze zjonizowane przez południowy biegun silnego pola magnetycznego musi świecić odcieniami koloru zielonego - patrz rysunek O15 oraz opisy z podrozdziału O2.11 monografii [1/3]. To właśnie z tego powodu zorza polarna na biegunie północnym Ziemi świeci głównie odcieniami czerwieni, podczas gdy zorza polarna na biegunie południowym Ziemi świeci głównie odcieniami zieleni (odnotuj przy tym że Teoria Magnokraftu używa notacji kartograficznej oznaczania biegunowości pola magnetycznego, jaka jest odwrotna do notacji oznaczania tej biegunowości używanej przez fizyków). Kolejnym szczegółem wartym zwrócenia uwagi są owe dwa jakby ciemniejsze pasy powietrza rozchodzące się od podstawy statku w dół pod kątami około 45 stopni. Pasy te to granice stożka wirującego pola magnetycznego jakie wytwarzane jest przez pędnik główny statku i jakie odpycha się od pola Ziemi. Należy odnotować, że w wirującej chmurze plazmowej u podstawy statku, w miejscu gdzie owe ciemne smugi wnikają w ową chmurę, tworzy się załamanie (czyli rodzaj nieciągłości) w plaźmie wirującej wokół tego UFO. Zdjęcie Z_1_B1.3 zaczerpnięte zostało z Internetu, gdzie w październiku 2000 roku wystawione ono było pod adresem . Niestety do tej pory autorom tego traktatu nie udało się znaleźć żadnych innych danych na jego temat. Powiększenie samego wehikułu UFO ujętego na zdjęciu Z_1_B1.3 pokazane zostało na powiększeniu P_1_B1.3.

[4c] Rysunek R_1_B1.3:

[4c] Zdjęcie Z_2_B1.3: Przykład nocnego wyglądu pojedynczego dyskoidalnego UFO sfotografowanego w trybie wiru magnetycznego pokazano na zdjęciu Z_2_B1.3. Zdjęcie to ujmuje pojedyncze UFO typu K4 uchwycone w pozycji stojącej w widoku od dołu (ale ujęte z ukosa). Wirująca chmura plazmowa tego wehikułu nie uległa rozwianiu, ani asymetrycznemu zdeformowaniu, co oznacza że w chwili fotografowania wehikuł ten zawisał nieruchomo w powietrzu. Zdjęcie to zaczerpnięte zostało z Internetu, gdzie w październiku 2000 roku wystawione ono było pod adresem . Niestety, również i w jego przypadku, do tej pory autorom tego traktatu nie udało się znaleźć żadnych innych danych na jego temat. Powiększenie samego wehikułu UFO ujętego na zdjęciu Z_2_B1.3 pokazane zostało na powiększeniu P_2_B1.3.

[4c] Zdjęcie Z_3_B1.3: Niekiedy się zdarza, że ktoś wykonuje zdjęcia z bardzo długim czasem naświetlania, zaś z pole widzenia obiektywu aparatu wlatuje relatywnie szybko lecące UFO (wszakże zgodnie z Teorią Magnokraftu, w trybie wiru magnetycznego UFO może poruszać się w atmosferze z szybkością do 70 000 kilometrów na godzinę, bez groźby spalenia swej powłoki w wyniku tarcia o atmosferę - patrz opisy w podrozdziale F10.1 monografii [1/3]). Jeśli w obrębie czasu naświetlania danego zdjęcia UFO to zdoła przelecieć znaczną drogę, wówczas po wywołaniu na zdjęciu ukazują się smugi świetlne które odpowiadają trajektoriom zakreślanym przez owo UFO. W przypadku wykonania kolorowych zdjęć, zależnie jakim biegunem magnetycznym UFO zwrócone jest do obserwatora, smugi te mogą przyjmować odcienie koloru czerwonego lub zielonego - jak to opisano przy okazji omawiania zdjęcia Z_1_B1.3. Zdjęcie to również pochodzi z Internetu, gdzie w październiku 2000 roku wystawione ono było pod adresem . Na zdjęciu Z_3_B1.3 pokazano właśnie przykład takich kolorowych smug pozostawianych przez dwa różne wehikuły UFO lecące w trybie wiru magnetycznego jakie poruszały się w polu widzenia aparatu wykonującego zdjęcie o długim czasie naświetlania. Jednymi z istotnych cech charakterystyznych tych smug, na jakie należy tutaj zwrócić szczególną uwagę, jest grubość i kolor tych smug świetlnych jakie wyraźnie ulegają zmianie kiedy wehikuł zmienia kierunek lotu. Wynika to z faktu, że wehikuły UFO zawsze latają ustawione swoją podstawą mniej więcej prostopadle do kierunku lotu. Z tego powodu, zależnie od kierunku w jakim właśnie lecą, powierzchnia ich przekróju jaką przecinają one powietrze będzie się zmieniała, zmieniała się też będzie biegunowość pola jakie oddziaływuje na powietrze jonizowane przez pędniki statku. W rezultacie wytwarzane smugi świetlne są różnej grubości i przemiennego koloru. Owe cechy smug formowanych przez prawdziwe UFO są jednym z kluczy pozwalających na odróżnianie prawdziwych zdjęć UFO, od zdjęć fałszowanych. Fałszowane zdjęcia rzekomych UFO, jakich ogromna liczba wystawiana jest w Internecie i również pokazuje naróżniejsze kolorowe smugi, formowana jest albo poprzez fotografowanie najróżniejszych podłużnych źródeł światła (np. powyginanych żarówek jarzeniowych), albo przez fotografowanie nieruchomych źródeł światła (np. lamp ulicznych) przez poruszający się aparat (np. z jadącego samochodu). Jednak w obu takich przypadkach grubość smug światła, a także ich kolory, wcale nie ulegają zmianie pomimo pozornej zmiany kierunku ich "lotu". Ciekawostką tego typu fałszerstw zdjęć UFO jest, że aby je zrealizować ich wykonawcy muszą włożyć w to sporą dozę trudu i zachodów. Stąd kiedy widzę ową mnogość takich fałszowanych zdjęć UFO, zwykle ogarniają mnie refleksje na temat bezzasadności krytyki moich twierdzeń że wykonawcy takich fałszerstw dopingowani są do swego czynu przez samych UFOnautów za pośrednictwem silnych nakazów hipnotycznych. Jeśli bowiem wyeliminować możliwość takiej manipulacji UFOnautów, jakiż to jeszcze inny powód mógłby istnieć jaki potrafiłby zmusić typowych trzcicieli telewizorów do podjęcia całego tego trudu i zachodu fałszowania kilku zdjęć, o których z góry wiadomo że nawet gdyby były autentycznymi, i tak nikt później nie zechce uwierzyć że przedstawiają sobą wehikuły UFO?

[4c] Zdjęcie Z_4_B1.3: Oczywiście, takie relatywnie szybko lecące UFO w trybie wiru magnetycznego może także być uchwycone z wymaganie krótkim czasem naświetlania. W takim przypadku uchwycony może zostać ogromnie interesujący obraz, jakiego przykład pokazano na kolorowym zdjęciu Z_4_B1.3 (które to zdjęcie również zaczerpnięto z Internetu, gdzie w listopadzie 2000 roku wystawione ono było pod adresem http://galactic-server.com/torealf/ufo.html). Zdjęcie Z_4_B1.3 pokazuje bardzo szybko lecące UFO typu K3, jakie otoczone jest jarzącą się na czerwonawo chmurą zjonizowanego i wirującego powietrza. W chmurze tej wyróżnić się daje jakby warstwy, jakie wynikają z faktu że dwa wirujące obwody magnetyczne tego UFO zakreślają kręgi wokół statku formując jakby odrębne chmury jonowe jakie w wyniku ruchu nakładają się na siebie. W środku owej chmury widać wyraźnie zarysy pojedynczego UFO typu K3, jakie jarzą się kolorem złotym. Sam wehikuł uchwycony został z boku i lekko od spodu, jak nachylony pod katem około 60 stopni do poziomu leci w kierunku dolnej ramki zdjęcia. Ponieważ wehikuł ten porusza się szybko do przodu, formowana przez niego chmura zjonizowanego powietrza ulega rozwianiu, zaś sam wehikuł UFO znajduje się u dolnego obrzeża owej chmury.

[4c] Zdjęcie Z_1_B2: Wygląd pojedynczego UFO typu K7 drugiej generacji sfotografowanego przy świetle dziennym, podczas gdy wehikuł ten wcale nie wydziela jarzenia pochłaniania, ale za to jego struktura niemal rozwiana jest już w szarą mgłę, pokazany został na zdjęciu Z_1_B2. Zdjęcie to uchwyciło UFO typu K7, czyli wehikuł bardzo podobny do tego pokazanego na rysunku R_1_B1.2. Fakt, że jest to UFO typu K7, tyle że niemal całkowicie już zamienione w mgłę i stąd bardzo niewyraźnie widoczne, odnotować można z liczby pędników bocznych jarzących się po widocznej stronie kołnierza bocznego (UFO typu K7 posiada w sumie 24 pędników bocznych - patrz podrozdział B4), a także z rzeźby boków kabiny załogi jaka posiada zarys typowy dla UFO typu K7. Zdjęcie to zaczerpnięte zostało z Internetu, gdzie w październiku 2000 roku wystawione ono było pod adresem . Powiększenie samego wehikułu UFO ujętego na zdjęciu Z_1_B2 pokazane zostało na powiększeniu P_1_B2.

[4c] Powiększenie P_1_B2: Na stronie internetowej o adresie podana jest historia wykonania zdjęcia Z_1_B2. Dla naukowej rzetelności przytoczymy tutaj niektóre dane zaczerpnięte z tej historii, rekomendując jednocześnie aby czytelnicy znający angielski zapoznali się z pełnym brzmieniem tej historii w jej źródłowym ujęciu (jest ona bowiem bardzo pouczająca i ogromnie zgodna z tym co napisano w traktatach [7/2] i [3B]). Zdjęcie to wykonane zostało przez anonimowego fotografującego, jaki na powyższej stronie nazywany jest "Photographer X". Kiedyś jechał on swoją ciężarówką do miasta, gdy na środku drogi zobaczył leżacego mężczyznę (jakiego nazywa "Witness R") który sparaliżowany był ze strachu. Gdy przenosił tego mężczyznę na pobocze drogi, ten zesztywniał ze strachu i wskazał na pole zboża rosnącego przy drodze. Na polu tym coś jarzyło się zielonkawym światłem. "Photographer X" przygotował do pstryknięcia swój aparat fotograficzny zwisający mu z karku i zaczął się podkradać do zielonego światła. Raptownie "bang soniczny" wstrząsnął powietrzem, zaś silne uderzenie wiatru przelało się przez pole. Jednocześnie dysko-kształtny, szary wehikuł zawisnął na niebie. Kiedy "Witness R" osłaniając oczy wskazał palcem ten wehikuł, "Photographer X" szybko wzniósł swój aparat i pstryknął fotografię która pokazana została tutaj jako zdjęcie Z_1_B2. W moment później wehikuł zniknął strzelając z ogromną szybkością ku wschodowi. Po wykonaniu tego zdjęcia UFO, "Photographer X" starał się je upowszechnić. Jednak upowszechnianie to zostało wstrzymane przez najróżniejsze niezwykłe przeszkody. Jednocześnie sam fotografujący poddany został całemu szeregowi odmiennych form opresji i prześladowań o jakich już wiadomo że okupujący Ziemię UFOnauci wywierają je na osoby reprezentujące tzw. "ruch oporu" przeciwko kosmicznemu pasożytowi (część z tych form opresji i prześladowań opisana jest w traktatach [7/2] i [3B]). Przykładowo jego listy były przechwytywane, konta bankowe unieważniane, dane historyczne zmieniane, zaś on sam był nachodzony, straszony, i prześladowany przez tzw. "man i black". Kontakt z "Photographer X" można uzyskać za pośrednictwem jego adresu internetowego, mianowicie .

[4c] Zdjęcie Z_2_B2: Jeden z licznych przykładów niewidzialnego dla ludzkich oczu wehikułu UFO drugiej generacji, utrwalonego w świetle dziennym, pokazany został na zdjęciu Z_2_B2. Zdjęcie Z_2_B2 pokazuje telekinetyczne UFO typu K3, bardzo podobne do wehikułu zilustrowanego na rysunku R_1_B1.1. UFO to na zdjęciu Z_2_B2 uchwycone zostało dokładnie z boku, jak zawisa w powietrzu pod kątem 45 stopni do poziomu, dotykając ziemi obwodem swego kołnierza bocznego. Oczywiście sama powłoka tego UFO nie została ujęta na zdjęciu. Zdjęcie pokazuje więc jedynie słabe jarzenie pochłaniania jakie szczelnie przylegało do tej powłoki i jakie uformowało widoczne na tej fotografii "zabrudzenie smugami światła". Istotnym dowodem potwierdzającym że zdjęcie to faktycznie pokazuje niewidzialny wehikuł UFO, jest widoczność fragmentu wylotu ośmiobocznej komory oscylacyjnej pędnika głównego tego UFO. Wylot ten można odnotować w formie pozornego obrazu fragmentu ośmiobocznej komory oscylacyjnej, jaki przyjmuje postać szarego pięcioboku widocznego na tle zboża tuż przy prawym marginesie zdjęcia, w odległości jakieś 1/4 wysokości od górnej krawędzi zdjęcia. Jak powstaje ów pozorny obraz wylotu komory oscylacyjnej UFO oraz co on sobą przedstawia, wyjaśniono to relatywnie dokładnie w podrozdziale D2 traktatu [4B] i pokazano tam na rysunku D2, a także wyjaśniono w podrozdziale S6 monografii [1/4] i pokazano tam na rysunku S8.

[4c] Rysunek R_2_B2: Wyjaśnienie jak właściwie wygląda wehikuł ze zdjęcia Z_2_B2 zilustrowano na rysunku R_2_B2 (zauważ, że przebieg powierzchni ziemi na rysunku R_2_B2 pokazano za pomocą linii przerywanej). Wehikuł ten jest typu K3, oraz zawisa on w powietrzu pod kątem, tak że jego kołnierz boczny w jednym miejscu dotyka ziemi. Fotografujący był ustawiony dokładnie na przedłużeniu płaszczyzny jego podłogi. Osoba utrwalona na tym zdjęciu posiada głowę dokładnie po przeciwnej stronie pędnika głównego tego UFO, natomiast jej lewe przedramię przebiega dokładnie poza zaostrzoną krawędzią kołnierza bocznego tego UFO.

[4c] Zdjęcie Z_3_B2: Przykład nocnego wyglądu pojedynczego dyskoidalnego UFO sfotografowanego podczas telekinetycznego lotu który powodował wydzielanie silnego jarzenia pochłaniania pokazano na zdjęciu Z_3_B2. Zdjęcie to ujmuje pojedyncze UFO typu K6 uchwycone w pozycji stojącej w widoku od dołu (ale ujęte z ukosa). Ponieważ UFO to najprawdopodobniej w chwili sfotografowania dokonywało wzlotu, jego powłoka otoczona jest silnym białym światłem jarzenia pochłaniania. Z powodu inercji jarzenia pochłaniania, utrwalone ono zostało na owym zdjęciu, chociaż sama powłoka wehikułu, który wywołał to jarzenie, faktycznie w chwili wykonywania fotografii była już niematerialna i stąd nie jest widoczna na zdjęciu. Ciekawostką omawianego zdjęcia jest, że być może utrwaliło ono także jednego z UFOnautów (patrz kształt sylwetki na dachu, jaki szczególnie dobrze widoczny jest na jego powiększeniu P_3_B2). Zdjęcie to także zaczerpnięte zostało z Internetu, gdzie w październiku 2000 roku wystawione ono było pod adresem . Niestety, również i w jego przypadku, do tej pory autorom tego traktatu nie udało się znaleźć żadnych innych danych na jego temat. Powiększenie samego wehikułu UFO ujętego na zdjęciu Z_3_B2 pokazane zostało na powiększeniu P_3_B2.

[4c] Powiększenie P_3_B2:

[4c] Zdjęcie Z_4_B2: Czarno-biala fotografia dziewczynki z kwiatami (Elizabeth Templon), jaka przez przypadek uchwycila niewidzialnego dla ludzkich oczu UFOnaute w kombinezonie i helmie kosmicznym, jaki unosi sie w powietrzu za glowa tej dziewczynki (patrz strona 51 doskonalej ksiazki pióra Jenny Randles, "Alien Contact - The First Fifty Years", Collins Brown (London House, Great Eastern Wharf, Rarkgate Road, London SW11 4NQ), 1997, ISBN 1-85585-4141-6, 144 pages, pb). Przykład czarno-białej fotografii na jakiej został właśnie uchwycony taki niewidzialny dla ludzkich oczu UFOnauta (zdradzony jedynie przez wydzielające się z niego światło pochłaniania) jakiego kosmiczne pochodzenie jednoznacznie zdradza ubierany przez niego kosmiczny kombinezon, pokazany został na zdjęciu Z_4_B2. Zdjęcie Z_4_B2 oryginalnie opublikowane zostało na stronie 51 książki [1B2] pióra Jenny Randles, "Alien Contact - The First Fifty Years", Collins Brown (London House, Great Eastern Wharf, Rarkgate Road, London SW11 4NQ), 1997, ISBN 1-85585-454-6, 144 pages, pb. Zdjęcie to przedstawia dziewczynkę, Elizabeth Templon. Nad jej głową widoczna jest połowa figurki niewidzialnego UFOnauty w hełmie kosmicznym unoszącego się w powietrzu. Zdjęcie to wykonane zostało w niedzielę, 24 maja 1964 roku, przez ojca Elizabeth, strażaka, jakieś 5 mil od ich domu w Carsle, USA, na brzegu rzeki Solway Firth. Fotografujący raportował, że w chwili wykonywania tego zdjęcia panowała dziwna "naelektryzowana" atmosfera, a także miejscowe krowy zachowywały się bardzo dziwnie, chociaż oprócz rodziny dziewczynki, nie było tam wówczas nikogo.
Uwaga, z uwagi na duza objetosc niniejszej ilustracji, ktora przy jej pelnej jakosci przekracza 250 MB dozwolone przez serwer "*.50megs.com", jakosciowo znacznie doskonalsza wersja niniejszej ilustracji moze byc ogladana pod adresami UFO-album.prv.pl.

[4c] Zdjęcie Z_1_B3: Przykład nocnego wyglądu pojedynczego dyskoidalnego UFO trzeciej generacji, sfotografowanego w trakcie opóźniania czasu, pokazano na zdjęciu Z_1_B3. Zdjęcie to ujmuje pojedyncze UFO typu K4 uchwycone w pozycji stojącej w widoku z boku (ale ujęte lekko jakby od górnej strony). Widoczne są silnie jarzące się wyloty z sześciu pędników bocznych tego wehikułu zwróconych ku fotografującemu (z dwunastu pędników bocznych jakie posiadają dyskoidalne wehikuły UFO typu K4). Kulista przestrzeń wzbudzonej czasowo przestrzeni otacza ten wehikuł, emitując światło o odcieniu czerwieni. Zdjęcie to zaczerpnięte zostało z Internetu, gdzie w październiku 2000 roku wystawione ono było pod adresem . Niestety, również i w jego przypadku, do tej pory autorom tego traktatu nie udało się znaleźć żadnych innych danych na jego temat. Powiększenie samego wehikułu UFO ujętego na zdjęciu Z_1_B3 pokazane zostało na powiększeniu P_1_B3.

[4c] Rysunek R_1_B4:

[4c] Zdjęcie Z_1_B4: Ogromne ladowisko latajacego klustera UFO w zbozu, uformowane przez cala flotyllę wehikułów UFO. (Odnotuj ze flotylla wehikułów UFO składa się z 255 wehikułów następujących typów 1xK10, 2xK9, 4xK8, 8xK7, 16xK6, 32xK5, 64xK4, 128xK3.) Kazdy odrebny okrag uformowany zostal przez odmienny wehikul UFO. Rozmiary poszczegolnych kregow daje sie ocenic po wymiarach ludzi stojacych na ladowisku po prawej stronie. Zauwaz ze cala owa zlozona konfiguracja UFO podwieszona byla pod podloga pojedynczego wehikulu UFO typu K10, zas jej trzy ramiona rozciagaly sie od pednika glownego owego UFO typu K10, az do trzech jego pednikow bocznych (odnotuj ze UFO typu K10 posiada n=36 pednikow bocznych, czyli liczbe podzielna przez 3 - stad tak wysoka symetria widocznej na zdjeciu konfiguracji).
(A huge landing of the entire fleet of 255 UFOs in crops - known as a "crop circle".)
Z uwagi na duza objetosc niniejszego zdjecia przekraczajaca 250 MB dozwolone przez serwer "50megs.com", niniejszy rysunek powinien byc ogladany pod adresami UFO-album.prv.pl lub TimeVehicle.

[4c] Rysunek R_1_B4.1: Typ K3 jest najmniejszym z typów dyskoidalnych UFO (i magnokraftów). Wygląd boczny magnokraftu typu K3 zilustrowany został na rysunku R_1_B4.1. Wielkość tego wehikułu może być porównana do wielkości typowego dzisiejszego samochodu osobowego. Średnica gabarytowa UFO typu K3 (a także i magnokraftu typu K3) wynosi D = 0.5486•2K = 4.39 metrów. Z kolei wysokość gabarytowa UFO typu K3 (a także i magnokraftu typu K3) wnosi H = D/K = 1.46 metrów. Jego stała załoga składa się z 3 istot (osób). Z dotychczasowego rozeznania wynika że UFO typu K3 używane są jako "statki na posyłki" (skauty), t.j. które sprawdzają, patrolują, dowożą, itp. Wyliczenia dokonane zgodnie z Teorią Magnokraftu stwierdzają, że ten typ statku posiada n = 4(K 1) = 8 pędników bocznych, jakich centra rozstawione są w równych od siebie odległościach na obwodzie okręgu o średnicy nominalnej d = D/ 2 = (0.5486/ 2)•2K = 3.10 metrów (owa średnica nominalna d = 3.10 metrów reprezentuje więc średnicę okręgu przebiegającego przez środki wypaleń jakie pędniki tego wehikułu pozostawią na trawie w przypadku kiedy podczas lądowania UFO dotknie swą podłogą powierzchni ziemi). Rozstaw co drugiego z pędników bocznych w tym typie odpowiada rozstawowi 4 pędników w wehikule czteropędnikowym typu T3. Średnica zewnętrzna kulistej obudowy pędnika głównego UFO (i magnokraftu) typu K3 wynosi DM = 0.86 metrów. Natomiast średnica zewnętrzna kulistej obudowy każdego z jego n = 8 pędników bocznych wynosi DS = 0.43 metrów. Statek ten posiada 4 teleskopowe nogi. Stosunek K = D/H jego (największej) średnicy gabarytowej D do (najwyższej) wysokości gabarytowej H wynosi K = 3. Cechą unikalną dla UFO (i magnokraftu) typu K3 jest, że jest on jedynym typem dyskoidalnego statku jaki nie posiada kołnierza uzupełniającego (czyli jakby garbu czy dodatkowego kołnierza przebiegającego pomiędzy kołnierzem bocznym i kabiną załogi tego wehikułu - porównaj rysunek R_1_B4.1 i np. rysunek R_1_B4.2).

[4c] Rysunek R_1_B4.2: Typ K4 jest drugim co do wielkości z typów dyskoidalnych UFO (i magnokraftów). Wygląd boczny magnokraftu typu K4 zilustrowany został na rysunku R_1_B4.2. Średnica gabarytowa UFO i magnokraftów typu K4 wynosi D = 8.78 metrów. Z kolei wysokość gabarytowa UFO typu K4 wnosi H = D/K = 2.19 metrów. Stała załoga tego wehikułu składa się z 4 istot. Z dotychczasowego rozeznania zdaje się wynikać, że pobór spermy i ovule dokonywany we własnych domach uprowadzanych osób zwykle dokonywany jest właśnie przez załogi UFO typu K4. Być więc może, że UFO typu K4 specjalizują się w zadaniach medycznych. Wyliczenia dokonane zgodnie z Teorią Magnokraftu stwierdzają, że ten typ statku posiada n = 4(K 1) = 12 pędników bocznych, jakich centra rozstawione są w równych od siebie odległościach na obwodzie okręgu o średnicy nominalnej d = 6.20 metrów (owa średnica nominalna d = 6.20 metrów jest więc średnicą okręgu przebiegającego przez środki wypaleń jakie pędniki tego wehikułu pozostawią na trawie w przypadku kiedy podczas lądowania dotknie on powierzchni ziemi swą podłogą). Rozstaw co trzeciego z pędników bocznych w tym typie odpowiada rozstawowi 4 pędników w wehikule czteropędnikowym typu T4. Średnica zewnętrzna kulistej obudowy pędnika głównego UFO (i magnokraftu) typu K4 wynosi DM = 1.28 metrów. Natomiast średnica zewnętrzna kulistej obudowy każdego z jego n = 12 pędników bocznych wynosi DS = 0.56 metrów. Statek ten posiada 3 teleskopowe nogi. Stosunek K = D/H jego (największej) średnicy gabarytowej D do (najwyższej) wysokości gabarytowej H wynosi K = 4. Cechą unikalną dla UFO (i magnokraftu) typu K4 jest, że jest on jedynym wehikułem o soczewkokształtnym kołnierzu bocznym jaki posiada trzy nogi (wszystkie pozostałe wehikuły o takim kołnierzu, t.j. wehikuły typu K3, K5 i K6, używają czterech nóg). Ponadto jest on jedynym statkiem o soczewkokształtnym kołnierzu bocznym jakiego konstrukcja i sterowanie umożliwiają formowanie konfiguracji o kształcie trójkąta równobocznego (przykładowo formowanie lądowisk w zbożu o precyzyjnym kształcie trójkąta równobocznego).

[4c] Zdjęcie Z_1_B4.2: Podczas pisania niniejszego traktatu przyjąłem zasadę, że nie pokazuję w nim zdjęć UFO jakie w świetle mojej znajomości przedmiotu reprezentują pomyłki lub najróżniejsze formy falszerstwa. Kiedy jednak zobaczyłem zdjęcie Z_1_B4.2 postanowiłem uczynić wyjątek od tej zasady, i je pokazać tutaj na przekór że jestem pewien iż nie przedstawia ono autentycznego zdjęcia UFO. Powodem jest, że zdjęcie Z_1_B4.2 pokazuje niemal doskonałą rekonstrukcję UFO typu K4. Ktokolwiek się dopuścił jego fabrykacji, musiał osobiście widzieć UFO typu K4 z pokazanego na tym zdjęciu kąta, musiał wykazać doskonałą bystrość i spostrzegawczość aby odnotować niemal wszystkie szczegóły, oraz musiał doskonale je zreprodukować w celu późniejszego odtworzenia na owej fabrykacji Z_1_B4.2. Ktokolwiek to uczynił otrzymuje moje wyrazy uznania za doskonała robotę. Jego sfabrykowane UFO typu K4 wygląda niemal jak prawdziwe i posiada nawet takie szczegóły jak kołnierz uzupełniający (patrz owo poziome zafałdowanie u podstawy kabiny załogi) oraz węgiel warstwowy oblepiający okolice wylotu z pędnika głównego. Jedyne szczegóły jakie zdradzają, że jest to fabrykacja - bowiem trochę się różnią od faktycznych parametrów UFO typu K4, to: (1) zbyt małe wymiary (gdyby faktycznie było to UFO typu K4, wówczas stojąca tuż za nim dorosła osoba musiałaby być o około połowę mniejsza niż to pokazano na Z_1_B4.2), (2) nieco zbyt duża średnica pędnika głównego - co powoduje zawyżony w stosunku do rzeczywistego promień krzywizny kopuły górnej tego UFO, oraz (3) brak górnej powierzchni płaskiej na kołnierzu bocznym (t.j. na Z_1_B4.2 klinowate zwężanie się kołnierza bocznego zaczyna się tuż za kołnierzem uzupełniającym, podczas gdy w rzeczywistości u UFO typu K4 istnieje szeroka powierzchnia płaska zanim kołnierz boczny zaczyna klinowato zaginać się ku dołowi). Zdjęcie Z_1_B4.2 zaczerpięte zostało z internetu, gdzie w listopadzie 2000 roku wystawione było pod adresem , występując tam pod nazwą UFO099.jpg. Nie przytoczono tam jednak jego historii, a szkoda, bo zapewne historia ta okazałaby się wysoce interesująca.

[4c] Rysunek R_1_B4.3: Typ K5 jest średniej wielkości dyskoidalnym UFO. Średnica gabarytowa UFO typu K5 wynosi D = 17.56 metrów. Z kolei wysokość gabarytowa UFO typu K5 wnosi H = 3.51 metrów. Jego załoga składa się z 5 istot. Specjalizacja zawodowa i przeznaczenie UFO typu K5 nie są jeszcze dokładnie nam znane - prawdopodobnie są one statkami zwiadowczymi i rozpoznającymi, być może też że zajmują się badaniami morza lub górnej atmosfery. Wyliczenia dokonane zgodnie z Teorią Magnokraftu stwierdzają, że ten typ statku posiada n = 4(K 1) = 16 pędników bocznych, jakich centra rozstawione są w równych od siebie odległościach na obwodzie okręgu o średnicy nominalnej d = 12.41 metrów (owa średnica nominalna d = 12.41 metrów jest więc średnicą okręgu przebiegającego przez środki wypaleń jakie pędniki tego wehikułu pozostawią na trawie w przypadku kiedy podczas lądowania dotknie on powierzchni ziemi swą podłogą). Rozstaw co czwartego z pędników bocznych w tym typie odpowiada rozstawowi 4 pędników w wehikule czteropędnikowym typu T5. Średnica kulistej obudowy pędnika głównego UFO (i magnokraftu) typu K5 wynosi DM = 1.88 metrów, natomiast średnica kulistej obudowy każdego z jego n = 16 pędników bocznych wynosi DS = 0.75 metrów. Statek ten posiada 4 teleskopowe nogi. Stosunek K = D/H jego (największej) średnicy gabarytowej D do (najwyższej) wysokości gabarytowej H wynosi K = 5. Cechą UFO typu K5 jest, że niezwykle rzadko on ląduje na Ziemi, ogromnie trudno też znaleźć zdjęcia tego wehikułu. Wygląd boczny magnokraftu typu K5 zilustrowany został na rysunku R_1_B4.3.

[4c] Zdjęcie Z_1_B4.3: Wygląd pojedynczego UFO typu K5 sfotografowanego w świetle dziennym pokazany został na zdjęciu Z_1_B4.3. Zdjęcie to zdołało oddać dosyć charakterystyczny wygląd UFO typu K5. Jak z niego widać wehikuł ten jest bardzo podobny do magnokraftu typu K5 pokazanego na rysunku R_1_B4.3. Zostało ono wykonane 8 października 1981 roku przez niejaką Hannah McRoberts, w British Columbia, Kanada. Fotografująca, jej mąż i 19-miesięczna córka, zatrzymali się niedaleko od Eve River, na północ od Kelsey Bay, w drodze do Holberg. Żartując, że chce wykonać zdjęciu UFO sfotografowała widok zalesionej góry - po wywołaniu faktycznie znajdując na tym jedynym zdjęciu wehikuł UFO. Zdjęcie Z_1_B4.3 oryginalnie opublikowane jest na stronie 122 książki [1B4.3] pióra Peter'a Brookesmith, "UFO", Blandford (Wellington House, 125 Strand, London WC2R 0BB), London 1995, ISBN 1-7137-2583-4. Czarno-biała reprodukcja tego zdjęcia zawarta jest też na stronie 85 książki [2B4.3] pióra Peter'a Brookesmith, "UFO, the Government Files", Blandford (Cassell plc., Wellington House, 125 Strand, London WC2R OBB, UK) 1996, ISBN 0-7137-2635-0, HC, 176 pages. Powiększenie samego wehikułu UFO ujętego na zdjęciu Z_1_B4.3 pokazane zostało na powiększeniu P_1_B4.3.
Uwaga, z uwagi na duza objetosc niniejszej ilustracji, ktora przy jej pelnej jakosci przekracza 250 MB dozwolone przez serwer "*.50megs.com", jakosciowo znacznie doskonalsza wersja niniejszej ilustracji moze byc ogladana pod adresami UFO-album.prv.pl lub TimeVehicle.

[4c] Rysunek R_1_B4.4: Typ K6 jest największym z typów dyskoidalnych UFO jakie ciągle posiadają soczewkokształtny (t.j. zaostrzony klinowato) kołnierz boczny. Średnica gabarytowa UFO typu K6 wynosi D = 35.11 metrów. Z kolei wysokość gabarytowa UFO typu K6 wnosi H = 5.85 metrów. Jego stała załoga składa się z 6 istot. Z dotychczasowego rozeznania wynika że UFO typu K6 używane są jako statki badawcze o specjalizacji geologicznej i środowiskowej. Stąd statki tego typu patrolują nasze pola i lasy, pobierają próbki gleby, analizują naszą wodę, itp. Wyliczenia dokonane zgodnie z Teorią Magnokraftu stwierdzają, że ten typ statku posiada n = 4(K 1) = 20 pędników bocznych, jakich centra rozstawione są w równych od siebie odległościach na obwodzie okręgu o średnicy nominalnej d = 24.82 metrów (owa średnica nominalna d = 24.82 metrów jest więc średnicą okręgu przebiegającego przez środki wypaleń jakie pędniki tego wehikułu pozostawią na trawie w przypadku kiedy podczas lądowania dotknie on powierzchni ziemi swą podłogą). Rozstaw co piątego z pędników bocznych w tym typie odpowiada rozstawowi 4 pędników w wehikule czteropędnikowym typu T6. Średnica kulistej obudowy pędnika głównego UFO (i magnokraftu) typu K6 wynosi DM = 3.43 metrów, natomiast średnica kulistej obudowy każdego z jego n = 20 pędników bocznych wynosi DS = 1.26 metrów. Statek ten posiada 4 teleskopowe nogi. Stosunek K = D/H jego (największej) średnicy gabarytowej D do (najwyższej) wysokości gabarytowej H wynosi K = 6. Cechą unikalną dla UFO (i magnokraftu) typu K6 jest, że jest on jedynym typem dyskoidalnego UFO o soczewkowatym kołnierzu, na jakiego pokładzie wyodrębnione zostały aż dwa poziomy kabin załogi (t.j. dwa piętra), tak że sufit dolnego poziomu kabin jest jednocześnie podłogą górnego poziomu. Wygląd boczny magnokraftu typu K6 zilustrowany został na rysunku R_1_B4.4.

[4c] Zdjęcie Z_1_B4.4: Wygląd pojedynczego UFO typu K6 sfotografowanego w świetle dziennym pokazany został na zdjęciu Z_1_B4.4. Zdjęcie to zdołało uchwycić wygląd UFO typu K6 w widoku z boku. Jak z niego widać wehikuł ten jest bardzo podobny do magnokraftu typu K6 pokazanego na rysunku R_1_B4.4. Zdjęcie to zaczerpnięte zostało z Internetu, gdzie w październiku 2000 roku wystawione ono było pod adresem http://www.ids.net.pl/~nole/pictures.html, nosząc tam symbol 137.jpg. Ponadto jego inna reprodukcja pokazana też była na stronie internetowej o adresie http://galactic-server.com/torealf/ufo.html, gdzie nosiło ono nazwę "ufo_961.jpg". Powiększenie samego wehikułu UFO ujętego na zdjęciu Z_1_B4.4 pokazane zostało na powiększeniu P_1_B4.4.

[4c] Rysunek R_1_B4.5: Typ K7 jest najmniejszym typem dyskoidalnych UFO jakich obrzeże kołnierza bocznego ukształtowane jest w formę jakby metalowej obręczy cylindrycznej. Wygląd boczny magnokraftu typu K7 zilustrowany został na rysunku R_1_B4.5. (Na rysunku R_1_B4.5 warto zwrócić uwagę co należy rozumieć przez stwierdzenie, że obrzeże kołnierza bocznego tego wehikułu ma kształt jakby obręczy koła u dawnego wozu konnego, i porównać to obrzeże z kształtem soczewkowatym obrzeża pokazanym np. na rysunku R_1_B4.4.) Średnica gabarytowa UFO (i magnokraftu) typu K7 wynosi D = 70.22 metrów. Z kolei wysokość gabarytowa UFO (i magnokraftu) typu K7 wnosi H = 10.03 metrów. Jego stała załoga składa się z 7 istot. Z dotychczasowego rozeznania wynika że UFO typu K7 używane są jako statki uprowadzające ze specjalistyczną aparaturą do pozyskiwania spermy i owule. Wyliczenia dokonane zgodnie z Teorią Magnokraftu stwierdzają, że ten typ statku posiada n = 4(K 1) = 24 pędników bocznych, jakich centra rozstawione są w równych od siebie odległościach na obwodzie okręgu o średnicy nominalnej d = 49.65 metrów (owa średnica nominalna d = 49.65 metrów jest więc średnicą okręgu przebiegającego przez środki wypaleń jakie pędniki tego wehikułu pozostawią na trawie w przypadku kiedy podczas lądowania dotknie on powierzchni ziemi swą podłogą). Rozstaw co szóstego z pędników bocznych w tym typie odpowiada rozstawowi 4 pędników w wehikule czteropędnikowym typu T7. Średnica zewnętrzna kulistej obudowy pędnika głównego UFO (i magnokraftu) typu K7 wynosi DM = 5.88 metrów. Natomiast średnica zewnętrzna kulistej obudowy każdego z jego n = 24 pędników bocznych wynosi DS = 2.04 metrów. Statek ten posiada 3 teleskopowe nogi. Stosunek K = D/H jego (największej) średnicy gabarytowej D do (najwyższej) wysokości gabarytowej H wynosi K = 7. Cechą charakterystyczną dla UFO (i magnokraftu) typu K7 jest, że jest on jedynym ciągle lądującym wehikułem o obręczowym kołnierzu bocznym jaki posiada trzy nogi (wszystkie pozostałe wehikuły o takim kołnierzu, t.j. wehikuły typów K8 i K9 używają czterech nóg, natomiast UFO typu K10 niemal nigdy nie ląduje na Ziemi). Ponadto jest on najmniejszym statkiem o obręczowym kołnierzu bocznym jakiego konstrukcja i sterowanie umożliwiają formowanie konfiguracji w kształcie trójkątów równobocznych (przykładowo formowanie lądowisk w zbożu o precyzyjnym kształcie trójkąta równobocznego, czy rozstawianie mniejszych magnokraftów podczepionych pod jego podłogą na kształt trójkąta równobocznego - patrz zdjęcie Z_2_B5.4). Następnym statkiem o obręczowym kołnierzu, który również jest w stanie uformować trójkąty równoboczne, to największe UFO typu K10 o ponad półkilometrowej średnicy.

[4c] Rysunek R_1_B4.6: Typ K8 jest kolejnym typem dyskoidalnych UFO o obrzeżu kołnierza bocznego w kształcie metalowej obręczy cylindrycznej. Średnica gabarytowa UFO (i magnokraftu) typu K8 wynosi D = 140.44 metrów. Z kolei wysokość gabarytowa UFO (i magnokraftu) typu K8 wnosi H = 17.56 metrów. Jego stała załoga składa się z 8 istot. Dokładna specjalizacja UFO typu K8 nie została jeszcze poznana. Wyliczenia dokonane zgodnie z Teorią Magnokraftu stwierdzają, że ten typ statku posiada n = 4(K 1) = 28 pędników bocznych, jakich centra rozstawione są w równych od siebie odległościach na obwodzie okręgu o średnicy nominalnej d = 99.30 metrów (owa średnica nominalna d = 99.30 metrów jest więc średnicą okręgu przebiegającego przez środki wypaleń jakie pędniki tego wehikułu pozostawią na trawie w przypadku kiedy podczas lądowania dotknie on powierzchni ziemi swą podłogą). Rozstaw co siódmego z pędników bocznych w tym typie odpowiada rozstawowi 4 pędników w wehikule czteropędnikowym typu T8. Średnica zewnętrzna kulistej obudowy pędnika głównego UFO (i magnokraftu) typu K8 wynosi DM = 10.11 metrów. Natomiast średnica zewnętrzna kulistej obudowy każdego z jego n = 28 pędników bocznych wynosi DS = 3.33 metrów. Statek ten posiada 4 teleskopowe nogi. Stosunek K = D/H jego (największej) średnicy gabarytowej D do (najwyższej) wysokości gabarytowej H wynosi K = 8. Cechą unikalną dla UFO (i magnokraftu) typu K8 jest, że spora część powłoki kopuły górnej stanowi jednocześnie sufit kabiny załogi (a ściślej mostka kapitańskiego). Dlatego jeśli obserwuje się lub fotografuje UFO typu K8 od góry, wówczas widzi się bardzo charakterystycznie wyglądający dach kopuły załogi, jaki przy odrobinie wprawy daje się rozpoznać już przy pierwszym rzucie oka. Dach ten wygląda bowiem mniej więcej jakby spłaszczona kopuła kościoła z wystającą w jej środku mniejszą kopułką kulistego pędnika głównego. Wygląd boczny magnokraftu typu K8 zilustrowany został na rysunku R_1_B4.6.

[4c] Zdjęcie Z_1_B4.6: Wygląd pojedynczego UFO typu K8 sfotografowanego w świetle dziennym pokazany został na zdjęciu Z_1_B4.6. Zdjęcie to zdołało uchwycić relatywnie dobrze wygląd UFO typu K8. Jak z niego widać wehikuł ten jest bardzo podobny do magnokraftu typu K8 pokazanego na rysunku R_1_B4.6. Zdjęcie Z_1_B4.6 zaczerpnięte zostało z Internetu, gdzie w listopadzie 2000 roku wystawione było pod adresem http://www.anomalous-images/images/russufo4.html, nosząc tam symbol Ufo33.jpg. Wywodzi się ono ze zbiorów Nikolay Subbotin'a, RUFORS (Russian UFO Research Station), Box 6303, Perm, Russia 614010, zaś wykonane ono zostało w obszarze rosyjskiego obszaru anomalnego, nazywanego Moljebka (na przecięciu się regionów Permu i Świerdłowska). Pokazuje ono bardzo wyraźnie charakterystyczne elementy kształtu UFO tupu K8, włączając w to obręczokształtny kołnierz jaki obiega wehikuły tego typu wzdłuż obwodu ich podłogi, oraz charakterystyczny kształt kulistego pędnika głównego widocznego przez przeźroczystą kopułę górną. Powiększenie samego wehikułu UFO ujętego na zdjęciu Z_1_B4.6 pokazane zostało na powiększeniu P_1_B4.6.

[4c] Rysunek R_1_B4.7: Typ K9 jest przedostatnim z typów dyskoidalnych UFO o cylindrycznym obrzeżu kołnierza bocznego. Średnica gabarytowa UFO (i magnokraftu) typu K9 wynosi D = 280.88 metrów. Z kolei wysokość gabarytowa UFO (i magnokraftu) typu K9 wnosi H = 31.21 metrów. Jego stała załoga składa się z 9 istot. Dokładna specjalizacja UFO typu K9 również nie została jeszcze poznana. Wyliczenia dokonane zgodnie z Teorią Magnokraftu stwierdzają, że ten typ statku posiada n = 4(K 1) = 32 pędników bocznych, jakich centra rozstawione są w równych od siebie odległościach na obwodzie okręgu o średnicy nominalnej d = 198.61 metrów (owa średnica nominalna d = 198.61 metrów jest więc średnicą okręgu przebiegającego przez środki wypaleń jakie pędniki tego wehikułu pozostawią na trawie w przypadku kiedy podczas lądowania dotknie on powierzchni ziemi swą podłogą; niestety aby dostrzec lądowiska UFO typu K9 patrzeć trzeba na ziemię z samolotu). Rozstaw co ósmego z pędników bocznych w tym typie odpowiada rozstawowi 4 pędników w wehikule czteropędnikowym typu T9. Średnica kulistej obudowy pędnika głównego UFO (i magnokraftu) typu K9 wynosi DM = 18.28 metrów, natomiast średnica kulistej obudowy każdego z jego n = 32 pędników bocznych wynosi DS = 5.76 metrów. Statek ten posiada 4 masywne nogi opuszczane w dół za pośrednictwem mechanizmu podobnego do naszych dźwigów. Stosunek K = D/H jego (największej) średnicy gabarytowej D do (najwyższej) wysokości gabarytowej H wynosi K = 9. Cechą unikalną dla UFO (i magnokraftu) typu K9 jest, że około połowy jego kopuły górnej jest jakby odcięte zabudowaną nad kabinami załogi przestrzenią napędową. Wygląd boczny magnokraftu typu K9 zilustrowany został na rysunku R_1_B4.7.

[4c] Zdjęcie Z_1_B4.7: Czarno-biała fotografia pojedynczego UFO typu K9 sfotografowanego z boku w świetle dziennym, pokazana została na zdjęciu Z_1_B4.7. Zdjęcie to zdołało uchwycić zwykle charakterystyczny dla UFO tego typu, jakby "płaski" dach kabiny załogi w centrum którego wystaje półkulista (srebrzysta) obudowa pędnika głównego. Płaskość tego dachu wynika z faktu, że w silnym polu magnetycznym tego statku osłaniająca ten dach przeźroczysta kopuła niemal zupełnie znika z widoku. Relatywnie dobrze widoczny jest też wydłużony kształt boczny wehikułu UFO typu K9. Jak z niego widać wehikuł ten jest bardzo podobny do magnokraftu typu K9 pokazanego na rysunku R_1_B4.7. Zdjęcie to zaczerpnięte zostało z Internetu, gdzie w listopadzie 2000 roku wystawione ono było pod adresem http://galactic-server.com/torealf/ufo.html, gdzie nosiło ono nazwę "ufo_1011.jpg". Powiększenie samego wehikułu UFO ujętego na zdjęciu Z_1_B4.7 pokazane zostało na powiększeniu P_1_B4.7.

Pozostałe ilustracje do rozdziału B zawarte są na stronach 2 i 3.

Ilustracje do rozdziału C zawarte są na stronie 3.

Instrukcje:

Linki do ilustracji: